Niemiecki romantyzm w poezji i w muzyce
W czwartkowe popołudnie 26 lutego członkowie Towarzystwa Oświatowego Ziemi Dzierżoniowskiej spotkali się w bibliotece by wysłuchać wykładu pt. Niemiecki romantyzm w poezji i muzyce. Poniżej streszczenie wykładu prelegentki Brygidy Martychowiec :
Przedstawiłam romantyzm w poezji i muzyce w krajach niemieckiego obszaru językowego. Zaprezentowałam dwóch wybitnych reprezentantów tego kierunku, którzy wnieśli ogromny wkład swoją twórczością do kultury europejskiej, a nawet światowej. 
Franciszek Schubert, a dokładnie Franciszek Serafin Piotr Schubert urodził się 1797 r. na przedmieściach Wiednia w Lichtentahl w skromnej rodzinie nauczyciela ludowego. Tragiczne i krótkie życie Schuberta, jednego z największych melodystów wszech czasów, kontrastuje z jego optymistyczną muzyką. Schubert wcześnie ujawnił talent do gry na skrzypcach i fortepianie, miał piękny głos. W wieku 11 lat dostał się do cesarskiej kapeli chłopięcej i został uczniem Salierego. Po mutacji opuścił szkołę i zaczął samodzielnie komponować muzykę do wierszy znanych niemieckich poetów np. Goethego, Schillera, Heinego. Stworzył przepiękną muzykę do ballady Goethego pt.” Król olch”(der Erlkonig). Jest autorem ponad 600 pieśni. Komponował też utwory fortepianowe, sonaty, symfonie, krótkie utwory na 4 ręce np. tańce, m.in. polonezy. Skomponował przepiękny kwartet fortepianowy pt. „Pstrąg”. Jest też autorem kilku nieudanych oper. Całe życie spędził u boku i w cieniu wielkiego kompozytora Ludwiga van Beethovena. W roku 1822 po jednej z radosnych biesiad tzw. schuberiady zaraził się chorobą weneryczną. Pierwsze objawy syfilisu wystąpiły u niego już w 1823 r. Na skutek tej choroby zmarł w roku 1828. Został pochowany na cmentarzu w Wahring, na przedmieściach Wiednia, niedaleko grobu Beethovena. 
Harry Heine po przejściu na protestantyzm przyjął imiona Christian Johan Heinrich, czyli Heinrich Heine. Urodził się 13 grudnia 1797 r. w Dusseldorfie w rodzinie żydowskiej. Jest pierwszym poetą pochodzenia żydowskiego tej rangi w literaturze niemieckiej. Swoją wysoką pozycje zawdzięcza poezji lirycznej, a właściwie tomikowi wierszy pt. „Księga pieśni” (Buch der Lieder), która już za życia poety doczekała się kilkudziesięciu wydań. Do wielu jego utworów lirycznych muzykę skomponował Franz Schubert i Robert Schumann i wielu innych kompozytorów. Napisał też utwory prozą np. „Podróż po górach Herzu (Die Hezzreise) i satyrę Niemcy - Baśń zimowa (Deutschland – Ein Winter marchen). W Polsce dzieła Heinego ukazały się w zbiorze „Dzieła wybrane” 2 tomy w roku 1956. Jako młody student w 1922 roku napisał esej o Polsce „Uber Polen”. Heinrich Heine wyemigrował do Francji w 1831 roku, ponieważ w Niemczech był krytykowany i nie zawsze właściwie rozumiany. We Francji pozostał aż do śmierci w 1856 roku. Umarł na paraliż postępujący po wielu latach cierpienia. Ostatnie jego wiersze „Letzte Gedichte” są pełne bólu i cierpienia i należą do najpiękniejszych w całej poezji niemieckiej (jest to zdanie biografów Heinego). Heinrich Heine spoczął na cmentarzu Montmartre w pobliżu grobu Mickiewicza.
Brygida Martychowiec